नात्यांना कुरुक्षेत्र बनू देऊ नका.जीवन म्हणजे केवळ सुख-दुःखाचा प्रवास नव्हे, तर ते अनेक नात्यांच्या धाग्यांनी विणलेले एक सुंदर वस्त्र आहे. याच नात्यांमध्ये जेव्हा 'मी' आणि 'माझे' चा अहंकार शिरतो, तेव्हा घर आणि मन कुरुक्षेत्राच्या रणांगणासारखे बनते. जगातील सर्वात मोठी लढाई 'महाभारत' संपले, पण त्या युद्धाने ज्या जखमा दिल्या आहेत त्या आजही एक भीषण सत्य म्हणून समोर उभ्या राहतात,,,प्रत्येक कुटुंबात एक 'हस्तिनापूर' असते आणि प्रत्येक नात्यात एक 'कुरुक्षेत्र' तयार होण्याची क्षमता असते. घरात, कुटुंबात किंवा प्रेमळ संबंधात होणारे छोटे-मोठे वाद, हेवेदावे, गैरसमज आणि शब्दांचे बाण, याच कुरुक्षेत्राची निर्मिती करतात. आपल्याला अनेकदा वाटते की, आपण 'योग्य' आहोत हे सिद्ध करण्यासाठी आपण जिंकायलाच हवे. हा विजय म्हणजे तात्पुरता अहंकार शांत करणे .परंतु, कुरुक्षेत्राच्या भूमीवर झालेला विजय नेहमीच पोकळ असतो. कारण, तिथे लढणारा आपलाच असतो भाऊ, बहीण, मित्र, पती किंवा पत्नी. या लढाईत आपण दुसऱ्याला हरवतो, पण त्याचवेळी नात्याला कायमचे गमावून बसतो. जेथे प्रेम असायला हवे, तेथे द्वेषाची बीजे पेरली जातात आणि हेच नात्यातील सर्वात मोठे पराभव ठरतात.महाभारतात शस्त्रे वापरली गेली, पण आजच्या नात्यांच्या कुरुक्षेत्रात शब्दांचा वापर केला जातो. एकदा तोंडातून बाहेर पडलेला कठोर शब्द, कटू भाषा आणि तुच्छता भरलेला टोमणा हा बाणाप्रमाणे असतो, जो परत घेता येत नाही. हे शाब्दिक घाव, शरीराच्या जखमांपेक्षा अधिक खोल असतात. शरीराची जखम कालांतराने भरते, पण आत्म्याला झालेला आघात, मनावर झालेला ओरखडा कधीही पूर्णपणे मिटत नाही.ज्या क्षणी आपण एखाद्या प्रिय व्यक्तीला कमी लेखतो, अपमानित करतो किंवा कायमचे अंतर निर्माण करतो, तेव्हा त्या नात्यातील माणुसकी हरते आणि युद्ध सुरू होते. तुम्ही जिंकलात, पण नात्यातील शांतता कायमची हरली.या संपूर्ण तत्त्वज्ञानाचा आधार अश्वत्थामाच्या शापात आहे. महाभारत संपले, कौरवांचा पराभव झाला, पण युद्धाचा परिणाम इथेच थांबला नाही. अश्वत्थामाच्या कपाळावरील मणी काढून घेतला गेला आणि त्याला चिरकाल भटकत राहण्याचा शाप मिळाला. त्याचे हे व्रण कधीही न भरणारे, सतत त्याला वेदना देणारे होते.आपल्या नात्यांच्या कुरुक्षेत्रातही हेच घडते. वाद संपतो, समेट होतो, चर्चा थांबते, पण:बोलून गेलेल्या कठोर शब्दांचा किंवा केलेल्या चुकीचा पश्‍चात्ताप अश्वत्थामाच्या व्रणासारखा सोबत राहतो.तुटलेला विश्वास हा व्रण आहे, जो नात्याच्या आत्म्यावर कायमचा राहतो पुन्हा तोच वाद होईल याची भीती मनात घर करून राहते, ज्यामुळे नाते नैसर्गिकपणे बहरत नाही.हे व्रण आपला आयुष्यभर पिच्छा पुरवतात. आपण पुढे जातो, पण त्या कटू आठवणींची वेदना, ते ना भरलेले घाव, आपल्याला भूतकाळाशी कायमचे बांधून ठेवतात. आपण कितीही यशस्वी झालो, तरी नात्यातील अपयशाचे ओझे घेऊन फिरावे लागते.म्हणूनच कुरुक्षेत्र टाळा, संवाद साधानात्यातील महाभारत टाळण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे, ‘संवाद’ (Communication) हे सर्वात मोठे शस्त्र म्हणून स्वीकारा. अहंकार बाजूला ठेवून, मी बरोबर आहे हे सिद्ध करण्यापेक्षा, 'नाते' बरोबर आहे हे पाहणे अधिक महत्त्वाचे आहे.शस्त्र खाली ठेवा. संवाद सुरू करा. तुमच्या घरात किंवा मनात कुरुक्षेत्राची भूमी तयार होण्यापूर्वीच, त्या जागेला प्रेम, आदर आणि समजदारीच्या वृंदावनात रूपांतरित करा. कारण, युद्धे इतिहासाचा भाग बनतात, पण त्यांची वेदना पिढ्यानपिढ्या प्रवाहित राहते.. जिंकण्यापेक्षा जपण्यात अधिक आनंद आहे.हे ज्यांना समजले त्यांच्या घरात कुरुक्षेत्र तयार होणार नाही,,, अश्वत्थाम्यासारखं भळभळती जखम घेऊन चिरंजीवी होण्याची वेळ येणार नाही,, आज याच गोष्टीची जास्त गरज आहे समाजामध्येलेख आवडला असेल तर शेअर करा
byMEDIA POLICE TIME
-
0